Η έξοδος

Αυτά τα παιδιά με τη σχιζοφρένεια, τον αυτισμό, τις ψυχώσεις, για τα οποία κάνεις δεν νοιάζεται και μένουν εσώκλειστα ισόβια στα σπίτια τους,  η κοινωνία ανερυθρίαστα τα χώνει στη ζώνη των βασανιστηρίων. Μερικοί κηδεμόνες τα διώχνουν, όπως εμένα η μητέρα Άννα και ο αδερφός Παναγιώτης- Θαλασσινός το επώνυμο. Κι εσείς τα διώχνετε, κι οι άλλοι και όλοι. Μέχρι να θερίσετε θάνατο. Γιατί όποιος σκοτώνει μια ύπαρξη, αντί να μάθει να σέβεται την βιοποικιλότητα μέσα στην σκοτεινιασμένη ανθρωπότητα, δυστυχώς το αντιπεπονθός τον σκοτώνει ποικιλοτρόπως, κυριολεκτικά ή  υπαρξιακά.  Είδα ένα ντοκιμαντέρ  γι’ αυτούς τους -αναίτια- απόκληρους της γης  και είδα την πραγματική ηθική της κοινωνίας. Η πίκρα μου εγκαθιδρύθηκε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δυστυχώς ψέλλισα μια κατάρα και την ανακάλεσα. Για να σωθεί  όμως η οικία των Θαλασσινών πρέπει ν’ αποδειχτεί η καλοσύνη των ξένων. Γι’ αυτή την γωνιά του ανθρώπινου συνόλου που υπήρξε κάποτε ο δικός μου τόπος βασανιστηρίων δεν έχει άλλη σωτηρία παρά την αντιστροφή της ανηθικότητάς τους σε πλέριο σεβασμό. Και αυτά της τελευταίας πρότασης τα εννοώ κυριολεκτικά.