η λογική φωνή του παράλογου κόσμου μας.

Ο στιγματισμένος «ψυχικά ασθενής», έτσι τον λέτε εσείς, εγώ τον λέω απλά «διαφορετικό», δεν έχει να συνεισφέρει κάτι στον κόσμο της δοσοληψίας. Άλλες εντιμότητες αυτοί οι άνθρωποι. Είναι πολύ μακριά απ’ την χυδαιότητα των πολλών και την συναισθηματική αναπηρία των αποκτηνωμένων της Αθήνας. Μια πρωτεύουσα με  κίβδηλη προμετωπίδα την υπόληψη και την αξιοπρέπεια και περιεχόμενο την αναλγησία, την παντελή απουσία ενσυναίσθησης και την πληθώρα από υψαύχενας ανθρώπους. Ο ψυχικά ασθενής, στους ψυχικά ασθενείς οι εγκληματίες είναι στατιστικά σε συντριπτικά χαμηλά ποσοστά σε σχέση με εκείνα στον εσμό των δήθεν υγιών, έχει ρίξει πολύ δάκρυ για να έχει το δικαίωμα να έχει δικαιώματα (Χάνα Άρεντ). Όντας καταθλιπτικός και πριν να επιλέξω την στενωπό του  αναχωρητή, σαν τα κοράκια με πρεμούρα απομυζούσαν την αξιοπρέπεια μου. Τώρα δεν έχω καθόλου και ζω στα κράσπεδα του γνωστού κόσμου. Δεν θα με δεις ποτέ και πουθενά. Είμαι απ’ τους λίγους κοσμοκαλόγερους που αναγαλλιάζουν μέσα στα δειλινά της οντολογικής μου εξαΰλωσης. Και ο λόγος είναι ότι ανασαίνω ανάσα από εκείνη του θεού μου.