Κοινό.

Ποτέ δεν έχουμε κοινό. Έχουμε αίθουσες μόνες για να διαχέεται το φως μας σαν  παράσταση. Αυτή η αντανάκλαση του ήλιου στις καρέκλες-ένα ηλιοβασίλεμα σε μέταλλο. Λένε ότι αποκτάς κοινό μετά το θάνατο σου. Στην κηδεία σου κάποιοι στέκονται γύρω απ’ το χώμα σου και σε χειροκροτούν και λένε, αθάνατος, αθάνατος! Μέχρι τότε απολαμβάνεις το φως σου. Καθώς ανεμοδέρνεσαι, λιγοψυχάς, καταρρακώνεσαι και καταβαραθρώνεσαι και καθώς σε προπηλακίζουν, βυσσοδομούν εναντίον σου, λοιδορείσαι, γεμίζεις τραύματα και ουλές, εκπέμπεις σταθερά φως που γαληνεύει. Αλλά τί νόημα έχει να κερδίσεις τη ψυχή σου και να χάσεις τον κόσμο όλο;