Ο σκύλος μου Ντίας.

Ο σκύλος μου έχει την πιο μεγάλη κυκλοτερή αγκαλιά. Είναι ένα ανώτερο ζώο απ’ τον άνθρωπο. Αυτή η άνευ όρων αγάπη του ραγίζει την καρδιά μου. Νομίζω ο Παράδεισος θα έχει πληθώρα ζώων και ελάχιστους ανθρώπους. Τώρα που με έδιωξαν απ’ το σπίτι η μόνη στενοχώρια μου είναι ότι η μητέρα μου κράτησε τον σκύλο μου. Μια φορά τον χτύπησε μπροστά στα μάτια μου. Μια αλγεινή εικόνα – να βλέπεις έναν άνθρωπο χωρίς συναίσθηση των πράξεων του στα 75 του χρόνια. Αυτή η ενέργεια της εναντίον του σκύλου μου, αργότερα επανήλθε στην μνήμη μου σε συνδυασμό με κακοποιητικές συμπεριφορές της προγόνου μου πάνω μου. Πώς ξυπνάνε έτσι εύκολα τραύματα και γίνονται πάντα σε επανάληψη σκέψεις συγκαιρινές, και αναμοχλεύονται σαν πόνος τωρινός και βασανιστικός. Ο σκύλος μου με συνοδεύει πάντα στους ύπνους μου στο κρεβάτι μου. Βάζει τις μικρές πατούσες του πάνω στην πλάτη και με αρδεύει ασφάλεια