Πολυέλαιος χιονονιφάδα.

Ένας πολυέλαιος ήταν το μόνο πράγμα που κέρδιζε τον θαυμασμό μου στην διαδρομή μου προς το καφέ Γρηγόρης. Ήταν μια εκκρεμότητα που δεν ήθελα ν’ αφήσω αχαρτογράφητη στο φευγιό μου από εδώ. Κι ενώ τα πάντα ήταν θάνατος, υποχωρούσαν -ελαφρώς βέβαια- μπροστά στην έξοχη ομορφιά του πολυελαίου. Έμοιαζε με υπερμεγέθη, παγωμένη χιονονιφάδα. Τρισδιάστατη και κοφτερή.  Αυτό το φωτιστικό ήταν για ‘μένα  μια λεπτομέρεια πρόγευση από την μεταθανάτια κατάσταση της συνείδησης. Αλλά δεν ξέρω, μπορεί να κοίταζα τον πολυέλαιο γιατί σ’ εκείνο το σημείο θα έφευγε η ψυχή μου.