JUNKY.

Τα φάρμακα μου, παράξενα τα ονόματά τους. Οι κυοφορούντες τον θάνατο. Δόσεις αυτοκτονίας, 5 distraneurin, 5 aclonil, 5 seroquel και 5 enlift   η πρώτη δοκιμή.  Θα μπορούσα να γίνω junky ηρεμιστικών και υπνωτικών.  Δεν το αποτολμώ γιατί δεν ξέρω τις πιάτσες που πουλάνε φάρμακα. Κοιτάζω και ξανακοιτάζω τα κουτιά τους. Με κούρασαν, να τα μετράω, να φτιάχνω τις θεραπευτικές δόσεις, να έχω το νου μου να μην ξεμείνω απ’ τα πιο εθιστικά απ’ αυτά. Δεν θέλω με τίποτα στερητικά, εφιδρώσεις, ταχυπαλμίες, σαν τρομώδη παραληρήματα.  Δεν ξέρω γιατί ο θάνατος είναι τέτοιο σκιάξιμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι κατάκοποι απ’ τη ζωή, μειοψηφία οι φαιδρές ζωές. Να κάθομαι να προσμένω το τέλος είναι πια μια αέναη οδύνη.  Η τρανκίλα είναι το ήρεμο σβήσιμο μέσα στους ύπνους της υπερδοσολογίας. Είναι ηρωική πράξη η αυτοκτονία, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ολοκλήρωσης μιας προσωπικότητας.