συμφιλίωση με το τέλος.

Τρωγόμουν και πάλι. Η όψη μου έμοιαζε σαν αυτή του εικονογραφημένου ήρωα ενός βιβλίου για παιδιά. Άφατη σκοτεινιά στο βλέμμα μου. Μέσα μου κρίσεις πανικού με σύγκορμους σπασμούς.  Ένιωθα τις τύψεις ενός βαθιά αμαρτωλού. Πήρα ένα distraneurin για να ηρεμήσω. Ήθελα πίσω τ’ αναγάλλιασμα του συμφιλιωμένου με το τέλος του. Και ήρθε.