θέα από το παράθυρο.

Η θέα απ’ το παράθυρο μου. Κοιτάζω το τοπίο της όσο κρατάει ένας βλεφαρισμός των ματιών μου.  Αποσύρω το βλέμμα μου, φαινομενικά απλανές, προς τον μέσα μου κόσμο. Πάντα «κοιτάζω» κάτι όταν στις σκέψεις μου ψυχορραγώ. Χρειάζομαι ένα χώρο για να τον γεμίσω με την πίστη μου στην μεταθανάτια ζωή. Να τον γεμίσω με αγγέλους και πνοές παρηγορητικές αλλοδιαστασιακών υπάρξεων. Χθες στην ομήγυρη στο μπαλκόνι με τον αδερφό μου και την γυναίκα του, βγήκα για λίγο απ’ το κρεβάτι μου, στύλωσα τα μάτια μου πέρα απ’ τον ουρανό και συνειδητός αυτόχειρας τους έπλεκα κουβέντες της σοφίας. Ύστερα επέστρεψα πάλι στο κρεβάτι και αρχίνησα να βλέπω την γνώριμη θέα. Μια ακύμαντη πια νόηση, αγγελοθωρούσα και  είχα συνειδητά πραγματώσει την εθελούσια θανή μου. Ένιωθα τη γαλήνη της μετακίνησης από εδώ στο έξω απ’ το σώμα μου.