αναλλοίωτο σώμα.

Αυτό που βλέπω απ’ το κρεβάτι μου είναι αυτή η απομίμηση έργου τέχνης, την λεπτομέρεια με τα κεριά και εκείνο το βιβλίο που έχει στο εξώφυλλο του τον Χριστό. Στην πραγματικότητα σ’ αυτές τις απεικονιστικές επιφάνειες σκοντάφτει το βλέμμα μου για να συνεχίσει το ταξίδι του προς το αίνιγμα του θανάτου. Παρατηρώ έτσι την ψυχή μου και το σώμα μου, με μια όραση νοερή. Δίνω και στα δύο προοπτικές αθανασίας. Παντοτινή σκέψη των «τελευταίων» μου ημερών ο σκύλος μου σαν ψυχοπομπός. Έτσι που πιάνει το αδιόρατο με τις οξείες του αισθήσεις, έτσι θα πιάσει το φευγαλέο πνεύμα μου, το πληγιασμένο, θα το διακομίσει  στην αιώνια θεράπευση.  To σώμα μου αναλλοίωτο θα απολαμβάνει τις φροντίδες κάποιου αλαφροΐσκιωτου ευρετή. Στο παράθυρο ασάλευτο μεταφυσικό φως, καθημερινό κάλεσμα για την αιωνιότητα.