καθήλωση.

Ένας κάκτος και μια ερημιά βρίσκονται μέσα μου. Ο κάκτος έχει σχήμα σταυρού και είναι γεμάτος μεγάλες βελόνες. Η ερημιά είναι φτιαγμένη από πόνο. Εδώ και αρκετά εικοσιτετράωρα με καίνε και τα δύο.  Δεν είναι πάντα ενεργά. Ξυπνάνε με το ξύπνημα ισόβιων δεσμών/τραυμάτων.   Είναι τα δεσμά/ τραύματα μου. Η ερημιά , τραγελαφικό, μια πλησμονή απουσιών. Άνθρωποι που διασταυρώθηκα μαζί τους, ήμουν μαζί τους και δεν μπορούσα να ζωογονώ τη σχέση μας. Όλοι ετούτοι χάθηκαν. Στο μορμολύκειο  που έγινε το πρόσωπο μου, αντικαθρέφτισμα ψυχής που χοχλάζει, έφυγα μακριά απ’ όλους. Κάθε βελόνα του κάκτου είναι μια σκέψη με αρνητικό πρόσημο.  Αφήνει διαμπερή τραύματα στη ψυχή καθώς την ξεσκίζει με την αιχμηρή της άκρη.  Αυτές οι βελόνες έχουν γίνει τα καρφιά της καθήλωσής μου στο κρεβάτι. Ο σκύλος μου και η μητέρα μου δεν τις φοβούνται και τις σπάνε. Αναγεννιόνται πάραυτα.