μονάρχης.

Ο Θεός έφτιαξε την νανονυχτερίδα έφτιαξε και την πεταλούδα Μονάρχης. Οι πεταλούδες Μονάρχης  νιώθουν το μαγνητικό πεδίο της γης και  τη θέση του ήλιου. Νιώθουν τα δέντρα πάνω στα οποία ξαπόστασαν οι πρόγονοί τους. Και έτσι κατά τη μετανάστευσή τους, ιχνηλατώντας σωστά την κληρονομιά των νεκρών τους, κληρονομιά  από θερμότητες και ανεμώδη αποτυπώματα ριπών αέρα  φτεροκοπημάτων προαιώνιων,   φτάνουν στις  γαίες  που ιεροκρυφίως ποθούν. Γιατί η πεταλούδα είναι ατόφια  ψυχή, και το ανάερο των σωμάτων τους τις συνδέει με όλα τα που ευφάνταστα κυνηγάει ο λογοτέχνης να αναπέμψει απ’ τον αβυσσαλέο γνόφο του Θεού στο συνειδητό. Η πεταλούδα Μονάρχης ταξιδεύει και πεθαίνει και η επόμενη γενιά παίρνει το χρίσμα του ταξιδιώτη. Και η διαδρομή συνεχίζεται. Χρειάζεται να πεθάνουν τρεις γενιές πεταλούδων Μονάρχης και μόνο η τέταρτη γενιά βλέπει και ζει τον προορισμό. Και οι επερχόμενες γενιές του ανθρώπου θα φέρουν και τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Γιατί όλοι μας ζούμε σαν παιδιά κάποιου μεταμορφωτικού σταδίου γένεσης της πεταλούδας. Το τέλος είναι τα φτερά μας. Οδεύουμε προς τα εκεί μα εμείς, οι δικές μας γενιές, δεν θα προλάβουμε.