Φλοράλ σε βιτρίνα.

Μια βιτρίνα μπερδεμένη με αντανακλάσεις παρακείμενης βλάστησης. Η κούκλα της βιτρίνας σαν να ποζάρει με το φλοράλ φόρεμα της μέσα στη φύση. Ωραίες αντιθέσεις, και μια βιτρίνα με νόημα. Απ’ την κούκλα να πας στην ανθρώπινη ύπαρξη είναι ένα βήμα συνειρμών απόσταση. Οι άνθρωποι που έλειπαν απ’ τους άδειους δρόμους του τόπου μου,  λουφάζουν αποσταμένοι σε βιτρίνες.  Είναι όμορφες οι κούκλες της βιτρίνας, είναι όμορφα τα προϊόντα που φέρουν πάνω τους εικόνες ανθρώπων, τα διακοσμητικά  με μαύρες γυναίκες ντυμένες όλα τα ποικίλματα των φυλών τους. Όλα αυτά είναι όμορφα και καμμιά φορά η παρατήρησή τους κινητοποιεί την συνείδηση μου για να θυμηθεί. Να θυμηθεί πως κάποτε στον κόσμο μας έθαλλε η ζωντάνια. Να θυμηθεί παλιά νεκρά πράγματα που αναπαρίστανται στις δημιουργίες των καλλιτεχνών που πωλούνται στα μαγαζιά. Και η αναθύμησή τους έστω και πρόσκαιρα τα ανασταίνει. Αλλά η αξεπέραστη ομορφιά στις βιτρίνες είναι το σμίξιμο του πραγματικού και του φασματικού ειδώλου της πραγματικότητας. Έχετε δει ποτέ βιτρίνα με φωτιστικά να γίνεται συνάμα κάτοπτρο για ένα κοπάδι από σύννεφα του ουρανού; Δεν έχει απομείνει τίποτα πιο όμορφο, αυτός ο τόπος έχει πεθάνει μέσα μου. Η απόγνωση μας οδηγεί στα δικά μας σκοτεινά ξέφωτα.  Ό,τι είναι για τους πολλούς αδιέξοδο, για μας είναι κάτι με προοπτική συνέχειας. Ξέρουμε ότι σε φαινομενικά ζοφερά πράγματα κρύβονται λάμψεις. Πήρα τη φωτογραφική μου σκευή και έτρεξα και πάλι στους δρόμους. Εκεί στα εγκαταλελειμμένα μου κτήρια. Η εγκατάλειψη τους λειτουργεί αντιθετικά σαν προσδοκία μιας κάποιας ακατάγραπτης παρουσίας. Ποιός είναι αυτός που δεν πιστεύει στην ζωή των ξεχαρβαλωμένων φωτιστικών και στην ζωή των τυχαίων συναντήσεων ειδώλων και πραγμάτων στις βιτρίνες;