σταυρός πάνω σε εκκλησία.

Ίσως οι δυο σταυροί που φωτογράφισα να ήταν απομεινάρια της παλιάς εραλδικής. Εραλδική είναι η παράδοση που έχει να κάνει με τα οικόσημα, τους θυρεούς, τις διακοσμήσεις στις ασπίδες των ιπποτών Η  ιστορία της χάνεται κάπου στην αρχαία Ελλάδα. Ο σταυρός βέβαια όπου και να βρεθεί τυλίγει σαν η αχλύς τον στοιχειωμένο τόπο την καρδιά του παρατηρητή του. Όσο αλλόθρησκος και να είσαι ή ακόμη και άθεος νιώθεις κάτι δίπλα στα ιερά σύμβολα των λαών. Είναι γιατί αυτά τα σύμβολα έχουν ψυχωθεί ως προορισμοί των δεήσεων και της μυριόστομης  μολπής  των λαών για μια καλύτερη ζωή, αποψιλωμένη -αυτό είναι το ευκταίο- από κάθε πόνο και αρνητικές εντάσεις. Αναβλύζουν (τα σύμβολα) διαρκώς την δύναμη που τους δόθηκε από τους ανθρώπους. Ο εκκλησιαστικός σταυρός που φωτογράφισα με είχε αφήσει κατάπληκτο να τον παρατηρώ ασάλευτος για μισή ώρα-μπορεί και παραπάνω. Η εκκλησία την οποία κοσμούσε βρισκόταν μέσα σ ένα αλσύλλιο και εκεί βασίλευε η αταραξία. Ο σταυρός ήταν χτισμένος στην άκρη μιας κόγχης. Το βλέμμα μου ακινητούσε πάνω του, με μια θλιμμένη προσμονή αυτοεγκατάλειψης της ζωής μου. Ο σταυρός αφυπνίζει τον κατάκοπο εαυτό μου.  Και ο σταυρός απηχεί πάντα το σταυρό που κουβαλά ο καθένας μας στον προσωπικό του Γολγοθά. Γιατί όλοι είμαστε «οι αίροντες την αμαρτίαν του κόσμου».