Σφραγιδόλιθος.

Φωτογράφισα μια αρχαία πέτρα. Σαν σφραγιδόλιθος για πρόσφορο. Ή σαν για να την βλέπεις και να εναποθέτεις την κυματώδη πίστη σου εκεί μέσα. Αν έγερνα το κεφάλι μου, με το μάγουλο πάνω στον σκαλιστό σταυρό, στο σήκωμα θα είχα στο πρόσωπο μου το πιο γνωστό αυτό σχήμα του χριστιανισμού.  Στάθηκα όρθιος και σεβαστικός απέναντι σ’ αυτή την πέτρα. Θυμήθηκα τον μεταλλικό σταυρό που είχα στο σπίτι μου  και έσπασε. Πολύ συχνά οι συνειρμοί  μου εκπτυχώνονται με τον πιο αλλοπρόσαλλο τρόπο. Γιατί αυτή είναι η ζωή στην τελική. Μια μη αλληλουχία γεγονότων. Ο άνθρωπος την κάνει αφήγημα για να μην χαθεί μες στην χαώδη πολυσημία της.  Η πέτρα με τον σταυρό μπροστά μου ενέπνευσε, αναμόχλευσε απ’ το φανταστικό μου μουσείο εικόνες και σκηνές αιώνων.