τούνελ και φως.

Λένε πως όταν πεθαίνεις, εκεί κάπου κοντά στον επιθανάτιο ρόγχο, βλέπεις ένα τούνελ που στην άκρη του λαμποκοπά το ανέσπερο φως του θεού. Ο θεός από εκεί σε καλεί να χαθείς μέσα του, αρχικά έτσι φαίνεται, αργότερα ανακαλεί τη βούλησή του και αποφασίζει την παλινόστηση σου  στην γη και τον τόπο σου, στην νεκρική σου κλίνη. Πλέον ως ζων και όχι τεθνεώς.  Εγώ ήμουν ζωντανός  αλλά χάρηκα πολύ το τοπίο που άνοιγε μπροστά στην άκρη του μικρού τούνελ. Η ομορφιά αποκτά τις δυσθεώρητες διαστάσεις της, γίνεται πιο κατανοητό το βασιλικό της στέμμα, όταν ξεπροβάλλει μπροστά απ’ τον ζόφο ενός τούνελ. Είχα ξαναγράψει κάποτε ότι απαιτείται η μαύρη σύγχυση για να καταλάμψει η αλήθεια.