καναπές της φυγής.

:  Όταν τα βράδια μέσα μου λυσσομανάει η τύψη, όταν μέσα μου κουρταλεί πάνω στα κόκκαλά μου ο ψυχοσωματικός πόνος, όταν τα μάτια μου μένουν ορθάνοιχτα και άυπνα, τότε βγαίνω έξω και κάθομαι απέναντι από μια πολυθρόνα. Γέρνω το κεφάλι μου σαν ο καμπουριασμένος και σε συστολή άνθρωπος απ’ την μύχια κοσμοχαλασιά και φαντάζομαι πως παραδίδω το σώμα μου στο φιλόξενο σχήμα της πολυθρόνας.  Και έρχεται και με παίρνει η αστυνομία σε κάποιο ψυχιατρικό άσυλο και από εκεί δραπετεύω προς τον κόσμο.  Θέλω να εξαφανιστώ, θέλω να εκπέμψει η τηλεόραση Silver Alert και να μην με ψάχνει κανείς εκτός απ’  την αστυνομία. Την θέλω την αγάπη της αστυνομίας… και την αγάπη της Ελλάδας θέλω και του πρωθυπουργού.  Νιώθω τόσο αβοήθητος, μέσα μου χτίζω δομές πρόνοιας για ανθρώπους ανήμπορους σαν κι εμένα. Ένας άνθρωπος ξαπλωμένος σε μια πολυθρόνα σε μια αυλή τα μεσάνυχτα είναι φαινόμενο ανησυχητικό.