κοράκια θανάτου.

Βασικά ήθελα να πάω στο καφέ Κασέτα να περάσω  την ώρα μου μέχρι να βραδιάσει και να πάω για μια νυχτερινή λήψη στον Άγιο Παντελεήμονα και το υπαίθριο εικονοστάσιο του. Μ’ αρέσει να φωτογραφίζω νύχτα. Όλα αποτυπώνονται στην φωτογραφική πλάκα σαν εξωπραγματικά. Την νύχτα μόνο ο φακός «βλέπει» όπως το εξπρεσιονιστικό μου βλέμμα. Όπως ίσως να έβλεπε και ο μεγάλος μου δάσκαλος Βαν Γκογκ. Δεν ξέρω αν μέχρι το τέλος αυτής της παραγράφου θα ‘έχω καταφέρει τίποτα απ’ όλα αυτά. Σε κάποιο μεγάλο κομμάτι αυτής της διαδρομής ακούστηκαν ρεκάσματα  και φτεροκοπήματα κοράκων την ώρα που κατά κοπάδια προκαλούν κοσμοχαλασιά  στα δέντρα που διαλέγουν να κουρνιάσουν. Και όπως τα έβλεπα με το βλέμμα μου ψηλά, θυμήθηκα την Άναμπελ Λη. Το Κοράκι και το Μόνος. Όλα, ποιήματα του σκοτεινού Πόε. Ψέλλισα το Μόνος που αγαπούσα πολύ και αναρίγησα στην πολλοστή φορά εμφάνισης της σκέψης ότι γράφτηκε για ‘μένα.