American Beauty.

Και μετά ξημέρωσε και ήμουν ζωντανός. Θυμήθηκα την τελευταία ώρα με τον αυτιστικό Γιάννη στο παγκάκι της μοναξιάς στην Καλλιθέα. «Είμαστε φίλοι», μου έλεγε συνέχεια και το πρόσωπο του κατέλαμπε απ’ τη χαρά της σχέσης μας. Λες και για πρώτη φορά γνώριζε άνθρωπο που να του έδειχνε ενδιαφέρον. Εκείνο το απόγευμα μπροστά μας μια πλαστική γαλάζια σακούλα χόρευε από σχεδόν ανεπαίσθητες πνοές του αέρα και εκστατικοί και οι δυο βλέπαμε την μαγεία της. Δεν είπα στο Γιάννη ότι θα έφευγα στην Κω, δεν ήθελα να τον στενοχωρήσω. Εύχομαι να είναι καλά. Ύστερα, μετά απ’ αυτές τις αναμνήσεις, σε μια μεγάλη βόλτα στη γειτονιά μου στο νησί, είδα μια κουρτίνα ομόχρωμη με την σακούλα που χόρευε και ανακάλεσα πως οι σακούλες και οι κουρτίνες έχουν παρόμοιους χορούς για να στοιχειώσουν μ’ αυτούς τα μυαλά των απανταχού αλαφροΐσκιωτων. Θυμήθηκα και τον χορό της σακούλας στο συγκλονιστικό φινάλε της ταινίας American Beauty και στόλισα με μια πράσινη τέτοια χορεύτρια τούτο το βλέμμα μου στην κουρτίνα.