τα φτερά του έρωτα.

Η νύχτα στην υποφωτισμένη και έρημη το Χειμώνα Κω είναι σύντροφος που του μιλάς. Θυμόμουν το πρωί τον άγγελο που είδα να φτεροκοπά  και να διαπερνά σαν βέλος τους δρόμους της πόλης. Είναι τη νύχτα που γίνονται οι κλεψιγαμίες και ενώνονται η μαγεία με την τύρβη. Εμφιλοχωρούν η μία μέσα στην άλλη. Κάτι που βλέπω το πρωί προβληματισμένος, την νύχτα η αναπόλησή του τό παραλλάσσει σε ζωντανό κομμάτι αστικού παραμυθιού. Για λίγο, τόσο όσο να ζεσταθώ, έκανα κάτι αλχημικούς παραλληλισμούς του αγγέλου μου με τους πράους εκείνους στα Φτερά Του Έρωτα του Βιμ Βέντερς. Συνέχισα μέσα στη νύχτα…