παρηγορητικό και αειθαλές.

Είδα κι ένα διακοσμητικό χριστουγεννιάτικο  δεντράκι με άσπρο φύλλωμα σαν να ‘ταν παγωμένο και αντί το μυαλό μου να πάει σε παγωμένες επίσης λίμνες και λεύκες, πήγε στην σκέψη πως τούτη η απαθανάτιση του θα ήταν για μένα μια απεικονιστική «μετωνυμία» της αυτοχειρίας. Αυτό το ολόλευκο δέντρο,  έξω από ένα άδειο καφέ μια πολύ χειμωνιάτικη μέρα του Δεκέμβρη στην Αθήνα, ήταν το σύμβολο του τέλους. Το κοιτάζω και το ξανακοιτάζω για όσο  η μοναξιά μου ανοίγει ορύγματα στις σάρκες μου και χάνω την ψυχή μου απ’ τον πόνο. Το σκοινί του απαγχονισμού υπάρχει σε μια άλλη φωτογραφία αυτού του άλμπουμ.