Minimal μοναξιά.

Οι μονοκατοικίες της Καλλιθέας με τους θαλερούς κήπους και τις σκάλες τύπου Escher κατοικούνται; Οι πιο πολλές είναι περιποιημένες και όμως δεν είδα καμμιά έστω σκιά φαντάσματος να περιπλανιέται στα στιβαρά μπαλκόνια τους και τα πέτρινα διακοσμητικά τους μέλη.  Μόνο σκάλες που οδηγούν σε ιπτάμενα  ξέφωτα ή σε ζατελικού ύφους υποσχέσεις  για ακόμη περισσότερη μαγεία απ’ αυτή που οι ίδιες δίχως μέτρο χαρίζουν στον παρατηρητή τους. Φαντάζομαι σ’ αυτές τις κατοικίες αιωνόβιες γυναίκες, βραδυκίνητες απ’ τα αρθριτικά και ακόμη παστρικές, ύστερα η επινόηση τους χάνεται. Μπροστά σε επτασφράγιστες πόρτες, που λες και κρύβουν το πενταπόσταγμα πολύτιμων γνώσεων αρχιτεκτονικής, το βλέμμα αποκόβεται απ’ το φαντασιακό του νου. Αυτές οι σκάλες άλλες φορές μονοκόμματες σαν μονοδιάστατες κα άλλες φορές οφιοειδείς που πετάνε μήκη και κεφάλια προς άπασα κατεύθυνση μοιάζουν σαν ζωντανές να σε καλούν να τις ανέβεις.  Οι μονοκατοικίες της Καλλιθέας είναι σαν  σφήνες ομορφιάς, σαν οάσεις για τους αποσταμένους από το μπετόν. Σε κάποια απ’ αυτά τα λιτά και συνάμα κομψά κτίσματα, σ’ έναν τοίχο, κάποιος έγραψε «σ’ αγαπώ». Σ’ ένα αδιέξοδο. Το φωτογράφισα για να το μοιραστώ μαζί σας. Εκεί που γράφτηκε είναι πολύ πιθανό να μην το έχει δει κανένα άλλο άτομο εξόν από εμένα και τον δημιουργό του. Αυτές λοιπόν οι κατοικίες είναι η όμορφη όψη της μοναξιάς μου. Όπως τότε που σε κοιτάζω σαν θαύμα και μου αντιγυρίζεις όμοιο ένα κοίταγμα. Ή τότε που, το έχω νιώσει στ’ αλήθεια, που κοιταζόμαστε και ο ένας βρίσκει στον αντικρινό του την σωτηρία του. Είναι ζεστή τότε η μοναξιά. Σε ξεγελά. Μακάρι να κρατούσε για πάντα ένα τέτοιο ξεγέλασμα.