λαμπραντόρ.

Ένα Λαμπραντόρ σ’ ένα χαμόσπιτο τό μετατρέπει σε σταθμό επιδαψίλευσης αγάπης. Γιατί τα μάτια των σκύλων είναι η αμόλυντη ανθρωπιά που χάσαμε για πάντα. Και χαϊδεύουμε τα σκυλάκια με την επίγνωση πως είναι άνθρωποι που για κάποιον λόγο εξελικτικά μένουν για πάντα στην παιδική ηλικία. Ο δικός μας σκύλος τις νύχτες κοιμάται μόνο στο δικό μου κρεβάτι. Είναι μια αποκλειστικότητα για την οποία είμαι περήφανος. Φαντάζομαι πως ο κλειδοκράτορας του παραδείσου είναι ένα Ακίτα που ξεχωρίζει την «οσμή» του καλού απ’ το κακό και αναλόγως ξεδιαλέγει τις ψυχές. Κοιμάμαι και με την άδεια του σκύλου μου με την παραίσθηση πως είμαι σεσωσμένος