φρέντο και νερό στο παγκάκι της μοναξιάς.

Φόβος αγχωτικός. Θα ξαναδώ τον Φίλιππό; Η ίδια ερώτηση με άλλα ονόματα.  Προτίμησα να σκέφτομαι το παγκάκι μου πριν αποτολμήσω μια ίσως βεβιασμένη προσπάθεια να επικοινωνήσω μαζί του. Όλα με κύκλωσαν πάλι. Πως δεν είμαι καλός γιος , πως λείπω τα χρόνια που έπρεπε να συνεισφέρω μια αγάπη προς τη μητέρα μου στα πρότυπα της αντιπελάργησης. Ύστερα πάλι χαρά. Γράφω, ναι, γράφω! Με πονούσε το κεφάλι μου, τα ψυχοσωματικά συμπτώματα δεν γινόταν αισθητά με τούτο τον εξορθολογισμένο ιατρικό όρο, τα ένιωθα σαν πιθανούς καρκίνους, σαν θανατηφόρο κορωνοϊό, έφτανα στο σημείο να πιστεύω πως ήμουν κατειλημμένος απ’ τον Σατανά. Ήθελα το παγκάκι μου. Ήθελα την κυρία Αντριάννα.