φεγγάρι, νύχτα στο παγκάκι της μοναξιάς.

Έχει πολλά λουλούδια στο μικροσκοπικό άλσος γύρω απ’ το παγκάκι μου. Τα χώματα είναι στρωμένα με καρπούς αγνώστων μου δέντρων. Μόνο αυτούς απ’ τις ροδιές ξεχωρίζω. Κάποιοι καρποί μοιάζουν να κουβαλάνε μέσα τους πολλή ομορφιά (Φωτογραφία 15^η έως και Φωτογραφία 17η). Η κατάθλιψη μαραζώνει και σμικρύνεται στην αντιπαραβολή της με την ωραιότητα όπως τα δόντια του σαστισμένου  βρικόλακα μπροστά στο σταυρό υποχωρούν προς  τις θήκες τους. Κατάφερα το βράδυ και συναντήθηκα με τον Φίλιππό. Το γνώρισα στο Planet Romeo. Τα είπαμε στο παγκάκι με τα πρόσωπα μας να σελαγίζουν στο σεληνόφως (Φωτογραφία 18^η). Μετά πήγαμε σπίτι μου και με ερωτική διάθεση αγκάλιασα την παλάμη του μέσα στη δική μου. «Πάει καιρός που είχα να το κάνω αυτό», του είπα και θρυαλλίδες έρωτα έσβησαν πριν να πυροδοτήσουν.