οθόνη υπολογιστή.

Το πρωί της αργίας της 28^ης Οκτωβρίου δεν πήγα στο παγάκι της μοναξιάς. Είχα ραντεβού με τον Γιάννη. Ένας άντρας που γνώρισα στο Planet Romeo -εφαρμογή γνωριμιών- και έδειξε κατανόηση στην μαύρη μου πλευρά και με αγκάλιασε και μου μίλησε σαν να έχει μπροστά του έναν άνθρωπο. Οι συνάνθρωποι μου, οι πιο πολλοί, κλόνισαν την πίστη μου στον εαυτό μου. Καμμιά φορά αναρωτιέμαι αν είμαι κάτι τόσο τρομακτικό όσο  ένας Λωτρεαμόν, αν είμαι τόσο ένα άθυρμα των τραυμάτων μου. Οι ουλές μου με τραβάνε, σκαλίζουν το ανάγλυφο του προσώπου μου.    Και φοβάμαι πως φοβερίζω τους ανθρώπους. Πρωτεϊκός πάντα στη γνώμη μου γι’ αυτούς. Καμιά παρουσία βέβαια δεν παγιώνει κανέναν μέσα μου. Με πλησιάζουν, φωτομετρούν με βρίσκουν σκοτεινό και απομακρύνονται φευγαλέοι. Θα ξαναδώ τον Γιάννη απ’ το Planet Romeo; Μια ήπια μελαγχολία ξεκινά απ’ τα  βάθη μου και αναρριχάται μαζεύοντας πίσσα, σαν μια καταστροφική χιονοστιβάδα  που μαζεύει σε κάθε περιστροφή της και μάζες από χιόνι.