περιστέρι λίγο πιο πέρα απ' το γνωστό παγκάκι.

Το απόγευμα στο παγκάκι. Εγώ η κυρία Αντριάννα, οι γάτες και οι φωλιές τους, τα περιστέρια. Έχει ένα περίεργο φως εκεί πέρα. Δεν μας ενοχλεί ποτέ. Μοιάζει σαν την ομίχλη.  Κατεβαίνει γύρω μας και  ιαίνει τα μάτια μας. Βραδιάζει πιο γρήγορα. Αλλά το φως μας μένει σαν άυλη ύπαρξη που κατανοεί.  Δεν πρόλαβα να κάνω και πολλά πράγματα. Ήπια ένα συσκευασμένο καφέ που αγόρασα από ένα περίπτερο και κάπνισα μερικά τσιγάρα. Η κυρία Αντριάννα μιλούσε στο κινητό της. Θέλω να σκορπίσω όλα τα νέφη απ’ το μυαλό της προς τα έξω. Την συνήθισα πια και μπορεί να την αγαπώ. Ονειρευόμουν γνωριμίες με φίλους απ’ το Planet Romeo. Κι ενώ μπροστά μου περνούσαν τεκνά και σεξ , εγώ επέμενα στη φιλία. Το σεξ είναι δεύτερη προτεραιότητα. Μαυρίζει γρήγορα πάλι. Μαύρο…