καθισμένος στο παγκάκι.

Το απόγευμα στο παγκάκι μου  , ένα ακόμη απόγευμα  μέσα σ’ ένα μικρό , πολύ μικρό άλσος, και από μπροστά μου να περνούν άνθρωποι και ενέργειες της σκέψης μου. Δεν επισκέφτηκα την κατάθλιψη. Σπάνιο να ξεκουραζόμαστε  απ’ το  ριζικό μας. Κατά περιόδους σε μια πλακόστρωτη ανοιχτωσιά κυρίως φτωχολογιά , αν δω καμιά φορά κάποια καλοντυμένη και ψιμυθιωμένη κάνω δήθεν πως την φτύνω. Είναι το ύφος που παίρνουν οι του είδους της, τις ανυψώνει ανάμεσα σ’ εμάς τους έσχατους, προελαύνουν ακροποδητί για να μην ούτε καν μας ακραγγίξουν.