σπίτια σε σύγχυση.

Το σπίτι μου κι εγώ. Είκοσι τετραγωνικά μέτρα. Κουρτίνες, σκοτάδια, ήλιος, καμπινέδες , ντους, καρέκλες, για όλα ένα δωμάτιο. Λες και πέρασε κάποιος τυφώνας μέσα του και αποδιοργάνωσε την όποια αρχιτεκτονική λογική. Νομίζω πως το ξεμπλοκάρισμα του εντέρου μου δίπλα στο κρεβάτι μου ορίζει τους τροπισμούς των ενυπνίων ονείρων μου. Σε εγρήγορση δεν ονειρεύτηκα ποτέ. Και τα όνειρα της κατάκλισης έχουν την μουντάδα των κοπράνων. Μοιράστηκα στις ανώριμες ηλικίες μου κάποιες επιθυμίες για όνειρα  με κάτι λυκοφιλίες μου και φυσικά ξαστόχησα σε όλα. Μιλάμε για δεκαετίες πριν. Η μνήμη μου ανακαλεί αυτές τις χαζές εποχές σαν να έχουν περάσει αιώνες. Τα βράδια  στο σπίτι μου   σκηνοθετούνται γαμήσια σαν χορογραφίες. Μόνο έτσι αποφεύγεις το κάταγμα απ’ την πρόσκρουση με τα ατάκτως στρυμωγμένα. Τα σπίτια των ανθρώπων σαν χώροι στάθμευσης για λίγη ξεκούραση και φυσικές βιολογικές ανάγκες.