Ρεπλίκα.

Μια γυναίκα απ’ αυτές που δεν έμαθα ποτέ να ξεχωρίζω αν είναι βιολογικά άνθρωποι ή  πρόκειται για ρομπότ  της εποχής μου (2050). [Άραγε θα διαβαστεί αυτό το ημερολόγιο;  Θα δει κανείς αυτές τις φωτογραφίες;] Αυτή η γυναίκα είναι σαν ρέπλικα έργου τέχνης. Και ενώ στα ενδιαφέροντα των ανθρώπων δεν είναι πια η ομορφιά και η τέχνη, η εμφάνιση της μορφής της υποδηλοί μια νοσταλγία για κάποιες άλλες εποχές. Η θηλυκή αυτή παρουσία, η εικόνα της,  με βοήθησε να κρατήσω φλογισμένη την αγάπη μου για την τέχνη. Κι ας είμαστε λίγοι οι καλλιτέχνες.