τα ηλιοτρόπια του Βαν Γκογκ 1

Μια τουρίστρια σ’ έναν απ’ τους απέραντους αρχαιολογικούς χώρους της Κω ντυμένη μ’ ένα κλαρωτό φουστάνι με κεντημένα πάνω του ηλιοτρόπια. Φαίνεται χαμένη σαν να είναι η ίδια ηλιοτρόπιο, πάει προς ένα λαγούμι και ύστερα με συγκεχυμένες κινήσεις του σώματός της επιχειρεί να βρει τον ήλιο. Τί έχουν τα ηλιοτρόπια και μας κλονίζουν ευχάριστα; Ειδικά τα μικρά σε μέγεθος. Όπως αυτά στο φουστάνι της τουρίστριας που απαθανάτισα. Είναι ίσως η μοίρα τους, με την επιστημονική ορολογία ο «φωτοτροπισμός» τους , αυτή η ανεξιχνίαστη βούληση τους να βλέπουν συνέχεια φως την ίδια στιγμή που ο άνθρωπος ελκύεται περισσότερο απ’ το ημίφως και το καθολικά αλαμπές. Δίπλα σ’ έναν τάφο στολισμένο  με ηλιοτρόπια -που σας είχα δείξει και στο προηγούμενο άλμπουμ μου και παραθέτω κι εδώ- εκεί  ίσως στα μάρμαρα του μνήματος  που μαρμαίρουν στο καλοκαιρινό ηλιόφως , ο γιορτινά ντυμένος θάνατο που θα έλεγε και η Ζατέλη, να έλουζα αυτή την νεράιδα τουρίστρια με όλη την ομορφιά που της πρέπει.  Αλλά και για όσους το μνήμα είναι μόνο μακάβριο να θυμάστε πάντα ότι πάντα υπάρχει ο υπαινιγμός του ζόφου και της μαυρίλας για να καταλάμψει με βεβαιότητα, στο δικό μας παράδειγμα, το ηλιοτρόπιο. Εννοώ απλούστατα ότι η σκοτεινιά του λαγουμιού και του τάφου δίνουν φωτεινότητα στους φλοράλ διακόσμους.