νέγρος πουτσαράς.

Ναι, πλάγιασα με νέγρους, άλλοτε, πολλούς νέγρους ... Αγκύλωνα τα νύχια μου στα συρμάτινα κατσαρά μαλλιά τους κι ένοιωθα στην ραχοκοκαλιά μου την ίδια ανατριχίλα που νοιώθει κανείς στην στριγκιά της κιμωλίας πάνω στον μαυροπίνακα, ώρες ολόκληρες έγλειφα τα κορμιά τους, φιλούσα τα πρησμένα χείλη τους κι ονειρευόμουν μια τρυφερή γαζέλα στο στόμα αιμοδιψών πανθήρων, τις νύχτες ακόνιζα τις αγωνίες μου στα χαμόγελα των λευκών δοντιών τους και διάβαζα στα μάτια τους... Ναι, πλάγιασα με νέγρους όμοιους με τους νέγρους που έπλασε η φαντασία μας…. Η σάρκα είναι καλός δάσκαλος, ο καλύτερος ίσως, και σίγουρα η δική σας δεν παρέλειψε να σας διδάξει πως οι πιο ακατονόμαστες επιθυμίες κατοικούν μέσα της και πως δεν μένουν ποτέ μόνον επιθυμίες, γίνονται πάντα πραγματικότητα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο… Ο μαύρος πρίγκιπας, μου έτριβε τους ώμους, το πέος του χάιδευε χαλαρωμένο την σχισμάδα των γλουτών μου, -είναι αλήθεια όσα λέγονται γι’ αυτούς…    πολλές φορές  ο μαύρος πρίγκιπας μου έτριβε τους ώμους, τα πλευρά, τους γλουτούς, ο μαύρος…» (Δαμιανός Κωνσταντινίδης, Ο Μαύρος Πρίγκιπας, University Studio Press).