τσιγγάνα ζητιανεύει.

Μια τσιγγάνα από εκείνες της παλιές που καταριούνται και σε λούζουν με αρές, ζητάει τον οβολό σου στο πέρασμα προς τη γέφυρα του κάστρου των Ιωαννιτών ιπποτών. Μοιάζει με τραγωδό αλλά δεν είναι. Είναι ένα αδιαμφισβήτητα τραγικό πρόσωπο. Την κοιτάζεις ρυτιδιασμένη , το δέρμα της σαν με λύθρο πάνω του ή περασμένο με ασβόλη, μια σκοτεινιά και στο βλέμμα ακαθόριστου βάθους, πισσαρισμένη απ' τα πολυτάραχα σπλάχνα της. Κλονίζεσαι και μένεις εμβρόντητος σε κάθε κοίταγμα της. Παγώνεις σαν να σε είδα η Μέδουσα. Κακιά ψυχή και πικραμένη. Βασανισμένη άρα γι’ αυτό κακιά. Όταν την είδα θυμήθηκα του φιλμ του Μπουνιουέλ Γη Χωρίς Ψωμί.