ο φάρος μου.

Ο καφετζής μου έχει στο χέρι του ένα τατουάζ μ’ ένα φάρο ψηλό και αρχιτεκτονικά όμορφο. Επειδή βλέπω τον φάρο πάντα πρωί αναρωτιέμαι αν το βράδυ λαμπυρίζει για να οδηγούμαστε πάντα στον άνθρωπο και όχι σε κάτι κακοτράχαλο. Στο τέλος της ημέρας -που ανακινούνται μονάχα οι μεγάλες και γι’ αυτό απλές αλήθειες- ο άνθρωπος είναι ο μόνος δρόμος που υπάρχει. Ύστερα κάθομαι και απολαμβάνω τον καφέ μου έξω απ’ το δεύτερο απ’ τα τρία μαγαζιά μας, το πρώτο έχει κλείσει, και βλέπω απέναντι στον καφετζή μου με το καφέ Coffee King  τους ανθρώπους που μπαινοβγαίνουν στο μαγαζί του. Μ’ αρέσει πάρα πολύ να παρατηρώ. Και πάντα είναι αυτό το προαίσθημα, που καταλήγει ψευδαίσθηση, ότι κάποτε ανάμεσα στους ανθρώπους θα έρθει και εκείνος ο ένας, μπορεί ο σωτήρας του κόσμου και  ο εκριζωτής  της εξουσίας   απ’ την ιστορία.