Παραδοσιακός Κώος.

Κάπου εκεί βλέπω κι έναν άντρα να πουλάει λεμόνια. Ωραίος παλιός Έλληνας. Ήθελα να του πω, τί κάνεις ανάμεσα μας; θα σε σκοτώσουμε, φύγε! αυτοί οι καιροί δεν είναι για ‘σένα. Και όσο σκαρφιζόμουν τον λόγο μου, μέσα μου έκλαιγα. Ή μήπως ήταν ο περαματάρης του θανάτου; Του έδινες το νόμισμα και σε πήγαινε σίγουρα κάπου καλύτερα απ’ εδώ. Στα παρακείμενα νεκροταφεία. Το καθολικό και το παλιό χριστιανικό, εξακολουθούν ακόμη οι ταφές σ’ αυτό το «δικό»  μας αλλά μόνο στην περίπτωση ύπαρξης οικογενειακών τάφων. Το παλιό χριστιανικό νεκροταφείο είναι το πιο όμορφο αξιοθέατο του νησιού…δεν έχω μακάβρια διάθεση, αλλά έτσι κατάσπαρτο που είναι και γεμάτο γλυπτά, τεράστιο και απλωμένο κάτω από σκιερά δέντρα σ’ αφήνει να το κοιτάς σαν «προανάκρουσμα» του υπέροχου «μετά». Ακριβά ψεύτικα λουλούδια παντού, σαν πάπλωμα αγκαλιάζουν κάθε μνήμα, σαν φόρεμα που ζεσταίνει και κρύβει την εικόνα της ταφόπλακας-εξίσου πολυποίκιλτη κι αυτή.