στο έλεος της βαρύτητας.

Η βαρύτητα καταπίνει  τον παλιό κόσμο. 

Εξίσου τρελαίνομαι για διαμπερή παράθυρα που βλέπεις φύση σε όποια πλευρά τους και να σταθείς, είτε στην εσωτερική είτε στην εξωτερική. Είναι σαν έργα τέχνης αυτά τα παράθυρα. Πάντα η θέα απ’ τα παράθυρα είναι μια δελεαστική υπόθεση, πολλώ δε μάλλον στα ερείπια εκεί που η φύση δένεται με τις ανθρώπινες κατασκευές. Τα δέντρα με τα κλαδιά τους γίνονται τα θεμέλια του εγκαταλελειμμένου πύργου. Και τα παράθυρα τους -επανέρχομαι-, μοιάζουν  με κάδρα που πλαισιώνουν άγριες φύσεις, εφάμιλλές μ’ αυτές στην ζωγραφική του Gaspar David Friedrich. Αυτή η αντάρα, η αγριάδα της συμβίωσης κτηρίων και αδάμαστων υπεραιωνόβιων δέντρων μοιάζει με τη ψυχή μου.  Πόσο ταιριάζω με την πέτρα και το κύμα. Μ’ αρέσει και το αστικό τοπίο αλλά αυτό είναι μια άρρωστη αισθητική. Ας μείνω στους περασμένου αιώνες με τους τρομερούς γέροντες και τις γερόντισσες. Η Κως που φωτογραφίζω σε λίγο καιρό θα είναι μέσα σ’ ένα μεγάλο άλμπουμ αφιερωμένο σ’ αυτή τη δεύτερη Κω. Την πολύ παλιότερη της σύγχρονης. Και θα ναι μόνο έτσι, σαν να υπάρχει μια ολόκληρη πολιτεία με αρτιμελή και γκρεμισμένα κτήρια, μια άλλη εποχή επιβιώνει μέσα στο αίμα μου.