το σπίτι μου.

Στο πατρικό μου στην Κω για καλοκαίρι. Το νησί που με βρήκε  ελάσσονα άνθρωπο για τα προσωπικά μου ζητήματα σεξουαλικότητας και ψυχικής υγείας. Βέβαια στα σαράντα τέσσερα μου πια μπορώ και ζω την ομορφιά αυτού του νησιού χωρίς την χρεία για συγχρωτισμό με τους δυσειδείς κατοίκους του. Σαφώς και αυτό που γράφω για τους κακόψυχους κατοίκους δεν είναι κανόνας. Είναι η κλίμακα της δόμησης τέτοια που η κακία θα σκάσει πάνω σου την ώρα που έχεις αφεθεί, που είσαι γαλήνιος, πάει να πει απροστάτευτος μπροστά  στις αιτιάσεις και τα κραξίματα των άλλων για την αποκοτιά σου να είσαι κάτι άλλο απ’ τον μέσο όρο. Το σπίτι μου είναι όμορφο γιατί ακόμη και τα ασυγχώρητα συγχωρέθηκαν. Η ψυχική βαρύτητα που με εγκλώβιζε μέσα του, έπαψε να με απασχολεί. Δεν γνωρίζω αν πρέπει να συγχωρούμε ή να συνεχίζουμε μέχρι τέλους τις μάχες. Αυτό το σπίτι υπήρξε ο χώρος του πολυτραυματισμού μου. Λύτρωσα τους θύτες με τη συγχώρεση τους χωρίς ν’ απολυτρωθώ ο ίδιος. Ας μείνει εδώ αυτή η φωτογραφία σαν ένα σύμβολο που διαρκώς θα νοηματοδοτείται αλλιώς. Για τώρα να σταθούμε σ’ αυτά που έχω γράψει.