Το φως ραγίζει τον θάνατο.

το φως ραγίζει τον θάνατο. Μια γάτα, στην άκρη ενός ερειπιώνα. Πόσο ταιριάζει η εμφάνιση της  μέσα στην άγρια ζούγκλα των γκρεμισμένων τοίχων, των λιωμένων πατωμάτων και των κατεδαφισμένων στεγών. Προς τη μεριά του φωτός, ηλιοτρόπιο ζώο, και όχι προς την άλλη μεριά της νοτισμένης μακάβριας ατμόσφαιρας. Μόνο παράσιτα μπορούν να ζήσουν μέσα βαθιά στα γκρεμισμένα. Σαν  αυτά τα ζώα που επιστήμονες τελευταία ανακαλύπτουν στα βάθη των ωκεανών. Να αγαπούσα κι εγώ την μοναξιά μου όπως η γάτα τη δική της. Να ήμουν αυτάρκης μόνο με όσα έβλεπα στους δρόμους. Κάθε πρωί που ξυπνάω είναι και μια προσπάθεια να σταθώ στα πόδια μου μέσα σ’ ένα κόσμο που με άφησε ανάπηρο από παιδί. Έχω τόσο πολύ καιρό να μιλήσω όσο να νιώθω πως τα προφορικά ελληνικά μου μοιάζουν μ’ εκείνα τα φτωχά ενός νεοφερμένου πρόσφυγα. Η γάτα μου στην 23^η φωτογραφία νιαουρίζει πιο συχνά απ’ ότι ξεστομίζω λέξεις εγώ. Και τα βράδια στους ακάλυπτους βγάζει όλη την λύσσα της.  Με κάτι κραυγές σαν ανθρώπου που καίγεται προκαλεί νευρικές καταιγίδες στους ανθρώπους που την ακούν.