αστεγία.

ακόμη δύο κοιμώμενοι σε δημόσιους χώρους. Ο ύπνος είναι η μόνη  μακαριότητα που τους έχει απομείνει απ’ την αστεγία. Και μια ίσως μυστική ζωή. Ένας εσωτερικός κόσμος στον οποίο η ορχήστρα παίζει ακόμη μουσική και ενώ το καράβι βυθίζεται αύτανδρο. Δεν μπορεί , έτσι μόνοι που είναι, τυλιγμένοι στη βρωμιά και τη σιωπή, την απόλυτη σιωπή, κάτι θα ακούνε απ’ τον θεό. Δεν ξέρω, ίσως μες στα σκοτάδια τους ο θάνατος να είναι φίλος τους, να τους παρηγορεί τόσο πολύ όσο γι’ αυτούς να μην έχει νόημα η κοσμική ζωή της πτώσης. Εξάλλου ότι οι πιο πολύ απ’ αυτούς τους ανθρώπους καταλήγουν ψυχωσικοί είναι μια εκφυλιστική εγκεφαλοπάθεια, σωματοποίηση της θέλησης τους για απόσυρση απ’ τα εγκόσμια που τόσο πολύ τους τραυμάτισαν.  Και ξέρω πολύ καλά πως όλοι μας φταίμε για την κατάντια τους. Στηρίζουμε τον καπιταλισμό, ενώ αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα ευέλικτό οικονομικό σύστημα που να μπορεί να αξιοποιεί χωρίς να ταλαιπωρεί ακόμη και τον αργόσχολο.