σκέφτομαι άρα υπάρχω.

Έχει γίνει όλη μια υπήνεμη καμπύλη για να προστατέψει τη φλόγα του αναπτήρα της και ν’ ανάψει το τσιγάρο της. Να κατακάψει τους καημούς της. Αυτή η γυναίκα, τα μαλλιά της, το πρόσωπο της, η ατημελησία και η αφροντισιά της, η αυτοεγκατάλειψη της, σημάδια μιας ζωής βασανισμένης, όχι περισσότερο απ’ τη δική μου, της αναγνωρίζω τον εξαγνισμό απ’ όσα αντιμετώπισε στον δύσβατο δρόμο που πορεύτηκε. Μια αγία. Την φωτογράφισα γιατί ήταν αυτό, ολόκληρο το σώμα της ένα παρατεταμένο και βαρύθυμο Αχ!