φιλαρμονική του μακάβριου.

Μια φιλαρμονική ορχήστρα έπαιζε για κατευόδιο στην κηδεία μου ένα ρέκβιεμ των Evanescence. Δεν προλάβατε να με σώσετε. Δεν θέλατε. Έβλεπα από κάπου πολύ βαθιά μέσα στη γη να τραγουδούν όσοι με ήξεραν -στο νεκροταφείο της Κω- το My immortal.  Είχα γράψει κάποτε στην Popaganda ένα κείμενο με τίτλο Στην Κηδεία Μου Θέλω Να Παίξουν Evanescence. Μπορείτε να το βρείτε απ’ το google. Σκηνοθετώ την κηδεία μου μ’ αυτό το κείμενο που συνιστά μια παραδοξότητα από μόνο του. Ο ανιψιός μου Νίκος θα απαγγείλει το δημοτικού τραγούδι Του Νεκρού Αδερφού , η ανιψιά μου Διονυσία θα διαβάσει κάτι από Λωτρεαμόν και ο αδερφός μου κάτι απ’ τις βιογραφίες του Κάφκα. Όλοι οι επικήδειοι θα απαγγελθούν από λαϊκούς  ανθρώπους.  Και γι’ αυτό σπουδαίους. Οποιοσδήποτε αποκλίνει και αποκόπτεται απ’ τον όχλο δεν μ’ ενδιαφέρει.  Έχω σιχαθεί την κάθετη δηλωμένη πνευματική ανωτερότητα των διανοούμενων. Πόσους και πόσους δεν κατέστρεψε η μανία τους για εξουσία. Πόσους και πόσους δεν ποδοπάτησαν (αυτοί οι κατεστραμμένοι) προκειμένου να ανέλθουν. Είναι μονόδρομος στον καπιταλισμό, όποιος επιτυγχάνει, τούτο να γίνεται με δόλια μέσα. Έχω τελειώσει, είμαι αόρατος-ψυχή, ωραίες και πένθιμες και οι στολές των οργανοπαιχτών. Συγχρονίζονται άψογα στη απόδοση της μουσικής, μαέστρος τους είμαι εγώ, ή τέλος πάντων η θύμηση μου. Ευτυχώς στην Κω υπάρχει ακόμη αυτό που ίσως να λέμε «πληθυσμός του οποίου τα μέλη γνωρίζονται μεταξύ τους».  Αυτήν την δακρυόεσσα μέρα ας είναι το υφάλμυρο των ματιών σας να αναγεννήσει την γονιμότητα του εδάφους στο τοπικό μας κοιμητήριο.