μηχανολογική υποστήριξη.

Είναι κι ένα άλλο κτήριο, αυτού η ζωή παρατείνεται με μηχανική υποστήριξη. Έχει διασωληνωθεί με πλαστικούς εξωτερικούς σωλήνες και ξεδιψά από αρτηρίες που αναρριχώνται πάνω του. Οι φλέβες του λοιπόν είναι οι περικοκλάδες ενός γέρικου αναρριχώμενου φυτού. Το παράθυρο είναι διάτρητο σαν πύλη πια για να μπορείς να θαυμάσεις το τωρινό ερείπιο και να φανταστείς το αλλοτινό κλέος. Πόσο στενά συνυφασμένη είναι η βιολογική μοίρα του ανθρώπου με την φθορά των κτηρίων μέσα στο χρόνο! Η φύση θρασομανά σ’ αυτό το εγκαταλελειμμένο «αγιασμένο» κτίσμα, κάτι λευκά λουλούδια προσθέτουν στην συνολική ματιά μου θάμβος. Κοιτάζω για τελευταία φορά την γκρεμισμένη οροφή. Σκάλα που οδηγεί στον αστερόεντα την νύχτα ουρανό. Ίσως μια όμορφη φωλιά για μερικές ξάπλες το καλοκαίρι. Ανείδωτος σ’ αυτό το απάγκιο απ’ τους κατοίκους της πόλης, που ανύποπτοι ξέμαθαν να κοιτάζουν το ωραίο.