η αδιέξοδη γεωμετρία των κτηρίων στο έργο του Κάφκα.

Στις άλλες φωτογραφίες του άλμπουμ είναι μια πόρτα που πρέπει να κουραστείς για να την περάσεις, εξαιτίας του υπερβολικά μικρού μεγέθους της, ένας που παραμιλά, προβάροντας ίσως τα λόγια της συνάντησης του με κάποιο πρόσωπο θεσμικής επισημότητας, δίπλα κάτι φεγγίτες σαν καθόλου λειτουργικοί και κάποιοι που δουλεύουν στα κάτεργα που αυτοί οι φεγγίτες δήθεν φωτίζουν. Μετά η φωτογραφία ενός κιθαρωδού, απονενοημένες προσπάθειες να στήσει μια μελωδία με το ανάπηρο και γεμάτο κολλητικές ταινίες συσκευασίας μουσικό του όργανο. Μια πόρτα γεμάτη παλέτες, τοποθετημένες η μία πάνω στην άλλη σχηματίζουν έναν πύργο, η πόρτα πάντα κλειστή και όμως τόσο περιποιημένη και φρεσκοβαμμένη σαν όριο μεταξύ της σήψης  στην εξωτερική πραγματικότητα και της ζωντάνιας του χώρου που ασφαλίζει. Ένας άντρας που ρίχνει καθημερινά από ένα μικρό ύπνο, ίδιος με τον πρόεδρο Κλαμ στον Πύργο (Φραντς Κάφκα) που το μεγαλύτερο μέρος της μέρας κοιμάται προκειμένου να μπορεί να ανταπεξέλθει στις οχλήσεις του λαουτζίκου. Στη συνέχεια η φωτογραφία ενός ακόμη χαρακτηριστικού δρόμου απ’ αυτούς που συναντάμε στα χωριά και  τις πόλεις των μυθιστορημάτων του Κάφκα, έπειτα μια γυναίκα αντάρτισσα σε πείσμα των καιρών που θέλουν τους ανθρώπους υποταγμένους, ένας φυλακισμένος πίσω από συρματοπλέγματα φανοστάτης. Φωτογράφισα έναν καλοβαλμένο κατά τ’ άλλα άντρα που έψαχνε να βρει τα τιμαλφή του δουλικού καταναλωτισμού σου μέσα σε κάδο απορριμμάτων. Ύστερα ένα τραπέζι σαν από καφετέρια αποσπασμένο με δυο καρέκλες, στρυμωγμένο σ’ ένα απ’ τα γνωστά και μικρά πεζοδρόμια της Καλλιθέας. Σ’ αυτά που χρειάζεται να περπατάς ακροποδητί για ν’ αποφύγεις τη σύγκρουση με κάποιον άλλο περαστικό πεζοπόρο. Ο μολυσμένος αέρας, η αίσθηση ασφυξίας και κλειστοφοβίας, όλα αυτά στις μεγάλες πόλεις εξουθενώνουν τους κατοίκους, απομυζούν την οποιαδήποτε ικμάδα  μιας αγωνιστικής διάθεσης. Φωτογράφισα ένα δρόμο με δυο ανθρώπους να τον διασχίζουν χωρίς ποτέ νομίζω να φτάνουν κάπου. Οι δρόμοι διαμορφώνουν το ατελέσφορο του κατευνασμού του άγχους τους. Οι άνθρωποι  απλώς πηγαίνουμε, χωρίς να φτάνουμε κάπου. Μετά ένα ακόμη σπίτι ρημαδιακό με διάτρητα παράθυρα. Ο Κάφκα κοιμόταν με ανοιχτά τα παράθυρα και το Καλοκαίρι και το Χειμώνα,. Ας του δώσω το εικονιζόμενο κτίσμα για  προσωρινό σπιτικό.