σπίτι στον Πύργο.

«Ήταν ξεπαγιασμένος…μπήκε ψηλαφίζοντας σε μια απ’ τις αίθουσες. Στις υπόλοιπες παντού απλωνόταν βαθύ σκοτάδι…Αυτός και η γυναίκα του δεν κατάφεραν να δυναμώσουν πολύ τη λάμπα γιατί είχε απομείνει ελάχιστο πετρέλαιο. Είχαν ανάψει βέβαια φωτιά, μα η αίθουσα  ήταν μεγάλη και είχαν εξαντλήσει κιόλας όλο το απόθεμα των ξύλων, πριν από λίγο ήταν ζεστή και ευχάριστη (η αίθουσα), μα στο μεταξύ είχε ήδη ξαναπαγώσει. Θα ήταν πιο υποφερτά εκεί μέσα αν υπήρχαν κρεβάτια που θα μπορούσαν να τρυπώσουν. Υπήρχε όμως ένα και μοναδικό αχυρόστρωμα που, για να είναι πιο καθαρό, η γυναίκα το είχε σκεπάσει αξιέπαινα μ’ ένα μάλλινο σάλι, δεν είχε όμως πάπλωμα παρά  μονάχα δυο τραχιές, σκληρές κουβέρτες που ζέσταιναν ελάχιστα. (από τον Πύργο του Φραντς Κάφκα)» Ένα τέτοιο ρημαδιακό με τρία δωμάτια εντόπισα κι εγώ. Φαινόταν σαν να κατοικείται κατά περιόδους  από πιθανόν ανέστιους και  τοξικομανείς. Τα άδεια μπουκαλάκια του νερού έλαμπαν στις ελάχιστες αχτίδες από φως.  Σαν να είχαν ξεδιψάσει πολύ πρόσφατα χείλη και σώματα κουρασμένων. Το εσωτερικό του σπιτιού φαινόταν απ’ την μισογκρεμισμένη πόρτα του. Κάτι παραθυρόφυλλα ήταν κι αυτά ρημαγμένα. Σκέφτομαι τις ψυχρές μάζες αέρα να δημιουργούν συνθήκες εξουθένωσης σ’ αυτούς που περνούν τα βράδια τους εκεί. Όταν σε φτύνει το σύστημα, μετά θέλει να σε σκοτώσει. Η βιοπολιτική είναι μια μεγάλη συνιστώσα στο έργο του Κάφκα, και δεν έχουν ασχοληθεί μαζί της πολλοί ερευνητές.