Οι άνθρωποι μιας καφκικής πολιτείας.

Ο άνθρωπος προχωρούσε και ευτυχώς πρόλαβα να τον φωτογραφίσω αποσταμένο από την καπιταλιστική κοσμοχαλασιά.  Ξαναέγραψα ότι τα πάντα σ’ αυτή την οικονομική παραγωγική και καταναλωτική μηχανή που λέγεται οικονομία είναι για να δεσμεύει, να ελέγχει τις ανθρώπινες συνειδήσεις. Ακόμη και η φτώχεια είναι πιο πολύ μια ψυχολογική βία παρά μια αδήριτη πραγματικότητα. Πίσω απ’ τον εικονιζόμενο υπάρχει ένα εκκλησάκι απ’ αυτά που φτιάχνουν οι άνθρωποι στις άκριες των τόπων ατυχημάτων. Ενώ περπατούσε ευθεία, ο πρωταγωνιστής της φωτογραφίας μου έμοιαζε να κινείται μέσα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους, με τις ατέλειωτες στροφές και συστροφές, σε κάποιο μυθιστόρημα του προφήτη Κάφκα. Πραγματικά οι δρόμοι που ακολουθούμε μες στη ζωή μας είναι δρόμοι συγκεκριμένων τροχιών. Ο άνθρωπος μου μοιάζει στη φωτογραφία ηττημένος, ο εξεγερμένος άνθρωπος είναι ακαταπόνητος γιατί  γνωρίζει μ’ ένα τρόπο πρωθύστερο πως ούτε θα νικήσει ούτε θα χάσει. Ο βολεμένος και κομφορμιστής έχει χάσει γιατί έχει συναινέσει στην υιοθέτηση του ρόλου του ανδράποδου της εξουσίας.  Παίρνω κι εγώ εκφράσεις όμοιες μ’ αυτές του απαθανατισμένου. Ανήκω στους παντοτινούς αγωνιστές, τιμωρημένος να θρέφομαι απ’ την πίκρα της απόλυτης ένδειας και μοναξιάς. Ο κόσμος αυτός δεν με προσεταιρίστηκε ποτέ, ήμουν η επιτομή της ετερότητας, κι αντί να με βοηθήσει, ,με ξέβρασε σε βάλτο και ελονοσία.