To παιδί του Πύργου.

Ένα παιδί που με κοιτάει αινιγματικά. Αντγιγυρίζω  ένα όμοιο κοίταγμα προσπαθώντας να εξιχνιάσω την μυστήρια όψη του. Το απαθανατίζω με τον φακό μου. Θα μπορούσε να είναι ένας χωροχρονικός ταξιδιώτης. Πολλοί άνθρωποι με κοιτάζουν επισταμένως τον τελευταίο καιρό, σαν να ψάχνουν να βρουν κάτι στην εξωτερική μου εμφάνιση. Πρέπει να έχει αλλάξει η μορφή μου. Αλλιώς γιατί να με κοιτάνε  άνθρωποι που προηγουμένως τους ήμουν αδιάφορος; Χωρίς να μπορώ να καταλάβω για τα βλέμματα αν είναι καλοσυνάτα ή απόρριψης, επιλέγω την δεύτερη πιθανότητα. Ναι, αυτά τα βλέμματα δεν είναι κολακευτικά. Είναι σαν βλέμματα εντοπισμού κάποιου με εγκληματική φυσιογνωμία. Στο σημερινό κόσμο να είσαι ενάρετος, να διατηρείς την παιδική σου αθωότητα και να είσαι ευαίσθητος κάνουν τους άλλους φιλύποπτους.                              Γι’ αυτό και φωτογράφισα το παιδί. Γιατί μόνο τα παιδιά μπορούν να αγαπήσουν τον αλαφροΐσκιωτο.  Η αδεξιότητα του Τσάρλι Τσάπλιν σημαίνει ξεπεσμό από τον καπιταλισμό και τις εξουσιαστικές  γραμμές για έναν «συνετό» βίο.  Ο Κάφκα είναι ο μόνος προπάτορας που αναγνωρίζω.