Η μητέρα μου, my rock.

Σε μια απ’ τις φωτογραφίες του άλμπουμ απαθανάτισα την εβδομηνταπεντάχρονη μητέρα μου.  Νομίζω πως αν πεθάνει πριν από ‘μένα, θα γίνω ακόμη πιο πεισιθάνατος και ο θάνατος θα είναι ο διακαής μου πόθος. Η μητέρα μου συμπληρώνει αυτή την πολιτεία του παλιού γιατί είναι η ίδια ο σύνδεσμος μου με το παρελθόν των μεγάλων πολέμων και της κατοχής. Η μητέρα μου είναι το σύμβολο της απλότητας, είναι η λαϊκή καταγωγή μου, είναι αυτό που με συνδέει αγαπητικά με όλους τους συμπολίτες μου στην Κω. Η μητέρα μου είναι η φωνή της λογικής σ’ έναν άνθρωπο -εννοώ εμένα- που κατακλύζεται από λογοτεχνικές μυθοπλασίες και τις περνάει για αλήθειες. Για πάντα ήμουν ελεύθερος δίπλα της να κάνω ό,τι θέλω. Πολλές φορές πρόβαλλα πάνω της την κόλαση μέσα μου, χωρίς αυτή να διαμαρτύρεται για το  άχθος που αδιαμαρτύρητα επωμιζόταν. Έχει εδώ και καιρό αρχίσει  να αποκαθίσταται μέσα μου σαν ένας φάρος ενός λαμπερού και ζεστού φωτός, με παρηγορεί και μεταρσιώνει τα γκρεμισμένα μου.