The paradox project.

Είναι ένα σπίτι που έχει μια δυσθεώρητη βαριά πόρτα κλεισμένη. Στο ισόγειο ακούγονται απ’ τον μέσα χώρο παιδιά να παίζουν πιάνο. Και όμως η πόρτα παραμένει αδιαπέραστη για ‘μένα. Φαντάζομαι πως θ’ ανοίγει τις ώρες που εγώ θα απουσιάζω απ’ το κατώφλι της και την δυνατότητα να το προσπεράσω. Στο πρώτο όροφο του κτίσματος υπάρχει ένα μεγάλο σουρεαλιστικό δημιούργημα που γράφει Paradox Project. Όσο θέλω να αγγίξω  αυτό το δημιούργημα τόσο πιο κλειδαμπαρωμένη αισθάνομαι την πόρτα στο ισόγειο. Χθες μέσα από ένα ταξί, χιόνιζε, ήταν 10/3/2022, εντόπισα ακόμη ένα κτήριο ανάλογων ελκυστικών προδιαγραφών. Είθισται το παράδοξο να μας τέρπει π.χ. στην λογοτεχνία του Φραντς Κάφκα. Στην πραγματική ζωή νιώθουμε εξασθενημένοι και κατάκοποι μαζί του, συνθηκολογούμε, αυτομολούμε στην εξουσία του, παροπλιζόμαστε και τότε επαναλαμβάνουμε τις μέρες μας  για να μην διασαλεύσουμε τίποτα.  Είμαστε ό,τι περιγράφει ο Κάφκα στη Δίκη, τον Πύργο, τη Μεταμόρφωση και στα άλλα γραπτά του. Κυρίως όμως μοιάζουμε με τον  Κ. του Πύργου. Ό,τι παράταιρο κάνουμε , το αγωνιστικό πνεύμα που υιοθετούμε απέναντι στην εξουσία, επισύρει διωγμούς και παρακολούθησή μας. Ίσως να είναι καλύτερα που δεν ανοίγει η πόρτα του Paradox Project.