σκηνικό θεατρικής παράστασης.

Βγαίνω μέρα παρά μέρα και φωτογραφίζω. Βρήκα μια αυλή που έμοιαζε  με σκοτεινό δωμάτιο. Ήταν πολλή συννεφιά. Και μια κλασική σκούπα σαν αυτή των μαγισσών δημιουργούσε τόσο υποβλητική ατμόσφαιρα που έμοιαζε να διοχετεύει μούχρωμα παντού. Έπρεπε το βλέμμα μου να την προσπεράσει για να φτάσει στην αλήθεια του γκρεμισμένου τοίχου και του κινούμενου από μέσα προς τα έξω άπλετου φωτός. Έτσι κάπως -λένε κάποιοι σοφοί της Ανατολής- ελέγχεις την ροή των σκέψεων σου. Κάθε που αυτές βαλτώνουν σε τέναγος ασφυκτικό μ’ ένα αναπήδημά σου βγαίνεις στον αστερόεντα ουρανό.