ευτυχής αυτός που ζεις στις ανοιχτές υπαίθρους.

Ένα πάρκο, αλσύλλιο στην πραγματικότητα, στο οποίο περιπλανιέσαι και νιώθεις ότι χάνεσαι. Ανατολή, Δύση και τέτοιες συντεταγμένες μπερδεύονται μες στο μυαλό σου. Μέχρι που βλέπεις έναν άνθρωπο και όλα γίνονται ξανά γνωστά. Θυμάσαι όλες τις πιθανές διαδρομές για την έξοδο προς την μεγάλη πλατεία. Όσα σε έκανε το αλσύλλιο να ξεχάσεις, ο άνθρωπος τα ανακινεί προ τον φλοιό της μνήμης.  Γιατί ο άνθρωπος είναι το κέντρο του σύμπαντος και αυτό δεν έχει αλλάξει ακόμη. Η θέα του λοιπόν στο πάρκο μέσα στο μικρό δάσος στην πολύ μεγάλη πλατεία επαναφέρει απ’ τη λήθη όσα λησμόνησες από τις τρίλιες του πράσινου Αθηναίου παπαγάλου…Να συναντάς τον άνθρωπο είναι σαν τέλος του μυστικισμού, της περισυλλογής, του διαλογισμού και της επαναμάγευσης του κόσμου. Ο άνθρωπος είναι το φως της γνώσης και το σκιόφως στο μικρό δασάκι είναι η περιπλάνηση. Η ψύχωση δύει μέσα στον ορθολογισμό.