ομορφιά προς την ομορφιά.

 Μια σκάλα που ανεβαίνει από το ένα επίπεδο φωτός στο άλλο. Σου μινυρίζει πως η Γη δεν είναι ένας πλανήτης πτώσης, δεν είναι ο διωγμένος άνθρωπος του προπατορικού αμαρτήματος. Η Γη είναι ένα δώρο στη ζωή. Η ζωή είναι ένα δώρο.  Και όσες πίκρες κι αν περάσει κανείς, κι ας χαμογελάσει μόνο μια φορά στη ζωή του αξίζει που βρέθηκε ανάμεσα στα πλάσματα του μεγάλου θεού.  Να γράφεις μόνο για σκάλες σε όλη σου την ζωή. Για την κατάληξη και την απαρχή τους. Αυτή η σκάλα προστατεύει τον άνθρωπο μ’ έναν τοίχο στ’ αριστερά του και κάτι ελαφρώς οξειδωμένα λειτουργικά κάγκελα στα δεξιά του. Έχω δει στον ΗΣΑΠ του Ταύρου να προσπαθούν άνθρωποι που κουτσαίνουν, ανάπηροι και κατατρεγμένοι να στηρίζονται στις λαβές των σκαλοπατιών για να σηκώσουν το βάρος της ύπαρξης τους, την δύστηνη ζωή που προχωρά σαν πιο πολύ με ερπυσμούς. Η σκάλα μου δεν είναι απ’ αυτές των σπαρακτικών εικόνων στον ΗΣΑΠ. Η σκάλα μου είναι γεμάτη όμορφες μνήμες. Πέρασαν νιόπαντροι τα σκαλοπάτια της. Ορμητικά τ’ ανέβηκαν ερωτευμένοι, ο πετροκαταλύτης χρόνος σεβαστικά   της άφησε  τα ίχνη του, σαν αλισάχνη σε βράχο, σαν υγρασία σε ερειπωμένο σπίτι και μπορεί και στοιχειωμένο.